شورایِ ملی گروهی است متشکل از تمامیِ گروه ها و احزاب سیاسی و همچنین کُنشگران، نویسندگان و وبلاگ نویسان مستقل که گِرد هم آمده و در تلاشند تا آلترناتیوی بسیار جدی و قدرتمند را در پیشگاهِ ملت شریف ایران و همچنین نزدِ دولت های غربی تشکیل داده تا همگان جایگزین اسلامی را دیده و بدان اعتماد نمایند.
ما از حسن داعی چه می دانیم؟. گذشته حسن داعی به ما ربطی ندارد. آنچه برایمان مهم است، کردار، گفتار و رفتار کنونی او است. زیرا چند سالی است می بینیم و شاهد آنیم که چگونه این میهن دوست با همه تنگناها در زندگی روزانه توانست با سازمان نایاک جاسوس و مزدور رژیم اسلامی به مبارزه پردازد و آنان را رسوا کند.
هرباور دینی برای باورمندان آن ارزنده و گرامی و احترام آمیز است. انسان ها حق دارند تا به هردین و مسلکی روی بیاورند ولی نمی توانند به عنوان اسلحه برای نابودی هم نوعان خود از آن بهره بگیرند. دین و هر باوری وقتی خوب است که بتواند بر خشم و عصیان، و بی دادگری ما دهنه زند و ما را آرام و سبکبال سازد.
چرا پهلوی دروغ می گوید و حقایق امور را از مردمان پنهان می کند و ملت شریف ایران را فریب می دهد؟ دلیل این همه نیرنگ بازی چیست؟ آیا حمایت مردمی را باید با دروغ و دوز و کَلَک به دست آورد؟ آیا والا حضرت قصد دارند تاج پادشاهی را به کمک اهرمِ دروغ و مردم فریبی بر سر بگذارند؟
گویا ما ملتی هستیم که به سکوت عادت کرده ایم. سکوت در برابر آنچه را می شنویم، و یا می بینیم. شاید سکوت را بتوان رضایت و خشنودی از پذیرش حقیقتی دانست و یا سکوت نشانه بی اعتناء بودن به آنچه در کنارمان می گذرد، و یا نشانه ترس است. در هرحال، سکوت می تواند همکاری و همراهی با آن به شمار رود.
عده ای مردمان کَم خرد و بی هویت و خود فروخته گِرد هم آمده اند و با جعل و تحریف تاریخ، تلاش می کنند تا برای خود هویتی تازه ساخته و خود را ملتی! تحتِ استعمارِ ایران نشان دهند؛ این در حالی است که ایشان هرگز ملت نبوده، نیستند و نخواهند بود و تنها بخشی از ملت بزرگ ایران می باشند.
کارهای تروریستی رژیم در جهان، کینه توزی و دشمنی آن با کشورهای دیگر، و تلاش مزدوران و فرصت طلبان ایرانی نما و بیگانه، سایه جنگ را بر سر کشورمان افکنده، و آوای ناهنجار آن از هر سوی شنیده می شود، جنگی ویران کننده و خانمان برانداز. با بروز چنین فاجعه ای، احتمال پاره پاره شدن و تجزیه کشور نیزبالا می رود.
سکولاریسم یک اصل است که دو خواسته و هدف پایه را در بَر می گیرد؛ نخستین برنامه جدایی روشنِ دین و نهاد هایِ مذهبی از حکومت است و دیگری برابری تمامی مردم با هر باورِ دینی، در پیشگاهِ قانون است. در یک جامعه سکولار، یک مسلمان با یک خدا ناباور در نزد قانون برابر بوده و از حقوق یکسانی برخوردار است.
