تعصب چشم انسان را کور می کند. بدیها را نمی بیند و یا فقط بدیها را می بیند. این تعصب می تواند برای هر کسی رخ دهد. افراد مبارزی چون فیدل کاسترو و چه گوارا شاید بیشتر در معرض تعصب و سپید انگاری باشند. چون با خود صفت مبارز را یدک می کشند! بسیاری از کسانی که عکس فیدل و چه گوارا در خانه شان نصب است ، شاید کوچکترین اطلاعی از کارهای مثبت و منفی آنها نداشته باشندو تصویری غیر واقعی از آنها در دل دارند.
کشورهای عقب مانده از تکنولوژی بی خبرند و در زمینه گسترش صنایع علمی فعالیتی ندارند و به دلایل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی بستر مناسب برای پرورش و از همه مهم تر بهره وری از این استعدادهای فردی را ندارند و خیل عظیمی از دانشمندان غرب را مهاجرینی از کشورهای عقب افتاده تشکیل می دهند.
کشورهای غربی که همواره منافع شخصی شان از جان انسان ها برای شان مهم تر است، جز حرف زدن کار دیگری برای کمک به مردم سوریه انجام نمی دهند و دست روی دست گذاشته اند تا بلکه بشار اسد از کشتار مردم بیگناه و بی دفاع خسته شده و ناگهان دست از جنایت کردن بردارد و توبه کند.!
سر انجام ملت درمانده به فغان آمدند و زمینه انقلاب ۵۷ را فراهم ساختند. از آنجا که مملکت در سایه استبداد و تهی از هرگونه فعالین سیاسی شناخته شده به سر می برد، مردم ستمدیده از ترس مار به افعی پناه بردند و اسیر طلسم روضه خوان ها شدند. غافل از آن که بیش از ۴۰۰ سال است که آخوند پرچم انگلیس را با خود دارد.
هاشمی رفسنجانی از نامه دست نوشتی که به خمینی داده و در آن ۷ پرسش نموده، سخن می گوید. نامه ای که طی آن از خمینی خواسته شده بود در مورد رابطه ایران با آمریکا تصمیم بگیرد. البته، این نامه چه درست و چه غلط، هیچگونه ضامن اجرایی ندارد چرا که خمینی مرده است و وارث او کسیست که حتی نمی خواهد نام او را بشنود.
تاریخ غم انگیز کشورمان نشان می دهد که چگونه دولت انگلیس سالیان متمادی بر صنعت نفت ایران سایه افکنده بود و بیشتر درآمد های ایران را به یغما می برد. در این میان، خائنان و مزدوران داخلی چون شیخ خزئل و فدائیان اسلام نیز به همکاری با دولت بیگانگان پرداخته و از هیچ خیانتی فروگزار نمی کردند.
جامعه ای چون ایران که مملو از تضادهای اجتماعی فرهنگی و اقتصادی است و تا زمانی که این تضادها حل نگردند و یا به حداقل نرسند و تا زمانی که جا به جای ایران به درجه ای از رشد و اگاهی نسبی دست نیابند همیشه این خطر وجود خواهد داشت که جامعه نتواند بصورتی یکدست مسیر رشد و تعالی خود را طی نماید.
امروزه غرب در کلاف سردرگم ایران عاجز مانده است وگرنه حکومت پوسیده ارتجاع مذهبی حداقل یک دهه است که تاریخ مصرفش به پایان رسیده و اگر همچنان بر مسند قدرت باقی مانده، مدیون استیصال غرب از نگاه نو میدانه به جامعه ای است که دیگر تامین کننده منافع آنان به صورت غارت گرانه و چپاول گونه پیشین نخواهد بود.
