شاید از خود پرسیده باشید که در سال های پایانی حکومت محمدرضا شاه پهلوی بر ایران چه گذشت و چرا و چگونه روحانیون تندرو و بی دانش، بر مسند قدرت تکیه زده و اداره تمامی امور مملکتی را به دست گرفتند؟ خمینی چگونه و به کمک چه کسانی به ایران بازگشت و بر مسند قدرت تکیه زد؟
دشمن مردم ایران کیست؟ ۳۶ سال پیش مردم ایران شاه را دشمن انگاشتند و با حمایتهای غرب از درگیریها، انقلاب به پیروزی رسید؛ اما آیا شاه دشمن مردم ایران بود؟ تجربه تلخ تاریخی مردم از انقلاب این بود که با کشتار و اعدام آغاز شد و ادامه یافت و با اختلاسهای بزرگ و فقر و بیکاری کمر شکن به آرمانهایش رسید!
این فرجامِ تلخی که برای ما رقم خورده و این مصیبتی که گریبانِ ملت مان را گرفته، همه این فقر، بیچارگی، درماندگی و آوارگی ایرانیان، تمامن از بی تفاوتی و بی خیالی مردمان سَر چشمه میگیرد؛ در کجای تاریخ، مردمانی را می شناسید که هر روز، بیشتر از روزِ پیش در خون فرو رفته و دَم بر نیاورده باشند؟
طرفداران استبداد سابق و سینه چاکان استبداد خمینی از دشمنان شاپور بختیارند؛ آنان از اینکه بختیار همانند ایشان سرسپرده نبود و خواسته اش فقط و فقط آزادی ملتش بود و در کارنامه سیاسی اش جز مبارزه برای آزادی هیچ چیزی نیست، دلخورند چرا که در کارنامه خودشان هم سر سپردگی هست و هم خیانت به ایران و مردمانش!
طرفداران استبداد سابق و سینه چاکان استبداد خمینی از دشمنان شاپور بختیارند؛ آنان از اینکه بختیار همانند ایشان سرسپرده نبود و خواسته اش فقط آزادی ملتش بود و در کارنامه اش جز مبارزه برای آزادی چیزی نیست، دلخورند چرا که در کارنامه خودشان هم سر سپردگی هست، هم دستبوسی استبداد و هم خیانت به ایران!
یک نگاهِ گذرا به آنچه که پَس از انقلاب نکبت بار اسلامی بَر سر ایران زمین و مردمانش آمد، به روشنی ثابت می کند که انقلاب سیاسی بدونِ پشتوانه فکری و فرهنگی، راه به قهقرایِ تاریخ برده و محکوم به نابودی و استبداد پَروری است.
چون نیک بنگریم ما مردمی فراموشکاریم که هَمه چیز را به سرعت از یاد بُرده، گذشته مان را از دست داده و مُدام در حال تکرار تاریخیم و گویا این مصیبت فرهنگی و تراژدی اجتماعی هرگز تمام نشده و مردمان ایران زمین محکوم به تکرار دوباره، چند باره و حتی دَه باره تمامی اشتباهات گذشته خود و نیاکان شان هستند.
یک نگاهِ گذرا به آنچه که پَس از انقلاب نکبت بار اسلامی بَر سر ایران زمین و مردمانش آمد نشان می دهد انقلاب های چریکی و مسلحانه که از پشتوانه فکری و فرهنگی تُهی می باشند، همواره دیکتاتورِ حاکم رفته و به جای آن رَهبر و پیشوایِ خونخوارتر، ستمکارتر و دیکتاتوری تَری روی کار می آید.!
