سران رژیم ایران هرگز بر اساس منافع ایران قدمی بر نداشته اند زیرا هیچکدامشان ایرانی نیستند. اهالی اصطبل رژیم و دولت فرمایشی نه ایرانیند و نه انسان!. چرا که مطابق منافع ایران و ایرانی عمل نکرده اند! پس زیاد هم خبر جدیدی نیست از خمینی عرب پرست تا هر کدام از مقامات وطن فروش را می توان غیر ایرانی دانست.
خدا با ماست! خمینی، صدام ،قذافی،جرج بوش تیمور لنگ،سعدابن ابی وقاص و بسیاری دیگر از افراد بزرگ و کوچک در تاریخ به سربازان می گفتند که :"خدا با ماست" ولی از کجا معلوم؟. اصولا خدا چرا با کودکان گرسنه آفریقا نیست ولی با خمینی هست؟! جنایتکاران بسیاری گمان می کنند که خدا با آنهاست.
ملت ایران با این انقلاب چه منافعی را از دست داده؟ برای یافتن منافع ملّی ملت ایران کافی است هر آنچه این حکومت جمهوری اسلامی زیر پا گذاشته است را بررسی نماییم. از آن دمی که خمینی در هواپیما به خبرنگار گفت:« هیچ!» تا به امروز یک فلسفه و یک بینش را نشان داده است، مناقع ملّی ایران گذشته لگدمال شده است.
نوع حکومت مهم نیست منافع ملّی مردم ایران حفظ شود، حکومت هرچه باشد مهم نیست! قانون اساسی از یک سوی و مجریان آن از سوی دیگر باید حافظ منافع ملّت در همه نقاط و با همه ی گروه و قومیت باشند. با تضمین رعایت منافع ملّی ایران نگارنده اهمیتی نمی دهد که نوع اداره رژیم سیاسی در ایران چه باشد! هر چه
آقای مصباح یزدی که از متهمان قتلهای زنجیره ای دهه هفتاد است بعنوان یک معلّم و مدرس سخنانی را بر زبان راند که نگارنده را از هوش و دانش ایشان نا امید ساخت. در این نوشته گذری داریم به سخنان آیةالله و تحقیقات علمی ایشان درباره مریخ! و در پایان هم نتیجه گیری ایشان که پس باید به پژوهش در علوم دینی پرداخت.
ملت ما به کدام سوی می رود؟ ایرانیان همواره در شناسایی قهرمانان خود در اشتباه بوده اند. روزگاری بابک خرمدین و یا کسروی را خائن دانستند ولی کوچک خان جنگلی را قهرمان ملی. و یا امثال شریعتی خیانتکار و ضد ایرانی را قهرمان ملی و فرهنگی دانستند! اینست روزگار ما! روزگار مردمان خواب و نان به نرخ روز خور!
غرب از ابزار حقوق بشر برای خود استفاده کرده است و گاهی آن را بعنوان اهرمی برای مذاکرات هسته ای بکار برده است. واقعیت تلخ آن است که غرب درباره حقوق بشر بسیار دیگر کشورها مانند عربستان سعودی سکوت کرده است و همین نشان می دهد که حقوق بشر ابزاری برای چانه زنی است و نه حقوقی راستین برای انسانها.
زنان توانایی حضور در همه جای اقتصاد و سیاست را دارند، اگر که بال پرواز ایشان شکسته نشود. اگر که بایشان تلقین نشود که «زندگی همین چهار دیواری و آشپزخانه است.»
