ترانه « آی نقی»، به خوانندگی شاهین نجفی به تندی و با شتابی هرچه بیشتر چون باد، در سراسر جهان پخش شد و ایرانیان از خرد و کلان، پیر وجوان، را بر آن داشت تا آن را زمزمه کنند. این ترانه ساده ولی شورانگیز، باردیگر جان ها را به آتش کشید و در دلهای سرد و نا امید هم میهنانمان شادمانی، و امید به وجود آورد.
تنها چیزی که کرامت دارد انسانیت انسان است نه باورهای آنها؛ با حکم قتل صادر کردن، شما در حال لِه کردن کرامت انسانی می باشید. تا زمانی که برای باور دیگران هیچ احترامی قائل نیستید، انتظار داشتن به احترام به باورتان یک خودخواهی کوته فکرانه بیش نیست و از منظر منطقی تنها یک مغلطه ی پیش پا افتاده است.
برای الحاق بحرین به عربستان، اعراب منطقه، انگلیس و آمریکا،به توافق رسیدند. شوراندن شیعیان یمن علیه عربستان، شیعیان بحرین علیه سلطان آن کشور، دخالت در عراق، بالارفتن از دیوار سفارت انگلیس، تا کنون این کشورها را در برابر ایران قرار داده که اولین اقدام آنان پیوند دادن بحرین به خاک عربستان است.
حکمِ ارتداد در طولِ تاریخ از جمله از صدر اسلام تا کنون ابزاری در دستِ دکّان داران دین بوده که هر آینه منتقدی بر سره راه آنان قرار می‌گرفت به وسیله حکمِ ارتداد از شرِّ او راحت میشدند. نمونه بارز از بهره گیرنده حکمِ ارتداد، خودِ آقای محمد، پیامبرِ مسلمینِ جهان است.
حسین رزمجو که با حضور در حوزه علمیه مشهد ادر خدمت افرادی بی سواد و ضد مردمی چون مرتضی مطهری، محمد تقی شریعتی، محمدرضا حکیمی و خامنه ای، تحصیل آخوندی کرده، بر اساس گزارش روزنامه جوان تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۱، فردوسی را شیعه متعصبی می داند که به دلیل سنی بودن سلطان محمود غزنوی دربار او را ترک کرده است.
رژیم ضد ایرانی، موفقیت و پایندگی خود را تا به امروز بر دو اساس می داند: فریاد دروغین و بی محتوای مرگ بر آمریکا، و به بهانه بد حجابی به بانوان یورش آوردن: خمینی پس از ورود به ایران، با شارلاتانی بانوان چادر مشکی خردباخته را به جان بانوان بد حجاب انداخت. در نتیجه نیمی از جامعه معطل و سرگردان بماند،
اسلام عزیز سراسر ترور و جنایت بوده و تاریخ گواهی بر خونخواری و بربریت اسلام و مسلمانان است؛ برای مثال چندین ماه پیش، یک پزشک و نویسنده روشنفکر و خداناباور، به نام "رافق تفی" در کشور جعلی آذربایجان و به فتوای آخوند فاضل لنکرانی و به دست مُشتی شیعه علی، به جُرم انتقاد از اسلام، با ضربات چاقو کشته شد
جهان معرفت، جهان فرهنگ، جهان شعر و ادب، ۱۵ ماه مه برابر ۲۶ اردیبهشت را به عنوان روز جهانی فردوسی فراموش نمی کند. این روز نه تنها موجب افتخار و بالیدن پارسی زبانان و فرهنگ ایران دوستانی از تاجیکستان، افغانستان گرجستان، گرفته تا هند، پاکستان، عراق، ترکیه، و روسیه و بخشی از آفریقا را در بر می گیرد.
