شماری از روزنامه های حکومتی که مزدوری آخوند مشهدی را پذیرفته اند، مقاله های گوناگونی در باره موفقیت و پیروزی بزرگ رژیم در تاریخ نهم دیماه ۸۸ به نوشتار در آورده و به ستایش آن پرداختند. ماه و سالی که رژیم خون آشام توانست انقلاب مردمی را سرد و بیروح ساخته و جوانان برومند کشورمان را به خاک و خون کشاند.
سوم دیماه زادروز خداوندگار فرهنگ، ادب، و تاریخ ایران زمین، فردوسی گرانمایه است. فردی که توانست زبان، آیین، تاریخ، و فرهنگ سرزمین ما را پس از نزدیک به چهار سده پوسیدگی و فراموشی در زیر زباله های تازیان بیرون کشد، بدان رنگ و جلا دهد، و به دهها نسل های پس از خود پیشکش و ارمغان بخشد.
صف بودنِ ارثِ زنان به دلیلِ اینکه که مردان وظیفه خرجیِ آنها را دارند و از آنجا که ارتباطِ مرد و زن استوار بر دیدگاهِ "شراکتانه" نیست بلکه تنها به عنوانِ ابزاری برایِ لذتِ جنسی و چیره شدنِ بر شهوت درونی و تولیدِ مثل خلاصه شده است، نه تنها منطقی نیست بلکه شایسته جایگاهِ انسانی نیست و فاقدِ ارزش است.
نگاهِ اسلام به یک ارتباطِ زناشویی بیشتر شبیه یک ارتباطِ ارباب، کارمندی است. به همین دلیل در خطبه عقد میگویند: "اَنًکَحتُکَ و زَوَّجْتُكَ نَفْسِي عَلَى الصَّداقِ الْمَعْلُومِ" یعنی: "در مقابل یک مبلغِ تعیین شده خود را به تو به گائیدن میدهم". ( واژه اَنًکَحتُکَ از ریشهی واژهی "نکاح" گرفته شده است).
فرستادن دختران چشم و گوش بسته با اتوبوس های درب و داغون به بیابان های گورستان هزاران جوان عرب و ایرانی، گذشتن از جاده های نا امن، و نامناسب فاجعه ای را به وجود آورد که ۲۶ دختر جوان را در کام مرگ فرو برد و عده ای را زخمی و ناتوان ساخت. این فاجعه جنایت رژیم داغی بزرگ بر جگر صدها خانواده ایرانی گذاشت.
زندانی سیاسی ستار بهشتی است، مهندس طبرزدی است، نسرین ستوده است، حسین رونقی ملکی است، مجید دری ها و اسانلو ها هستند؛ اگر آن آزادی خواهانِ جان بَر کف زندانیان سیاسی نامیده می شوند، به راستی "زندانی سیاسی" نامیدن هاشمی ها، لکه دار کردن دامانِ پاکِ آن فرزندانِ راستین میهن است.
برگزاری مراسم چهلم ستار بهشتی با ضرب و شتم و بازداشت اعضای خانواده وی حاضران همراه بوده. سخنان مادر بهشتی در این مراسم بسیار تکان دهند و متاثر کننده بود.او در حالی که پلاکارد بزرگی از عکس پسرش در دست داشت، با صدایی رسا در حالی پیشاپیش جمعیت راه می رفت،فریاد می زد: افتخارمه، من مادر ستار بهشتی هستم.
بدبختانه محمد ابن عبدالله با آن که از نوجوانی به استخدام شتربانان و همراه کاروان ها به مسافرت های دور و دراز می رفت و شبها تحت آموزش پیشوایان دین های گوناگون قرار می گرفت، ولی سوادی نیاموخت و هنری سوای پیامبر شدن به دست نیاورد، بنابراین، برای برگزیده شدن به پیامبری آماده و به اصطلاح صفر درجه بود.
