سیروس پارسا نویسنده ای است که آرمانش آزادی، رویایش رسیدن به دموکراسی و سکولاریسم در خاک پاک وطنش " ایران" و هدفش آگاهی دادن به هم میهنانش برای رهایی از چنگال استبداد و خردگریزی و خرافات می باشد و برای رسیدن به این هدف مقدس، تا پای جان ایستاده است. سیروس پارسا خداناباور است و چهارچوب فکری اش بر مَبنای اعلامیه جهانی حقوق بشر، خردگرایی، اومانیسم و میهن دوستی بَنا شده است.
سیروس پارسا، سَد ها مقاله در زمینه های گوناگون نگاشته که آرشیو کاری اَش در نشریه فضول محله موجود است.
سیروس پارسا یکی از اَعضای هیئت مدیره خبرنامه ملی ایرانیان بوده و افتخار همکاری با این شبکه ایران دوست، سکولار و مردمی را در کارنامه خود دارد. او مدیر تاربرگ فیسبوک فضول محله با چهارسد هزار نفر عضو می باشد و همچنین در اداره تاربرگ فیسبوک خبرنامه ملی ایران به مدیران آن برگه وزین، کمک می کند.
سیروس پارسا یک نویسنده، دین پژوه و کنشگر سیاسی مستقل است و به هیچ حزب یا گروه سیاسی خاصی وابستگی ندارد. سیروس پارسا یک جمهوری خواه سوسیال دموکرات است و الگوی سیاسی اش زنده یاد شاپور بختیار می باشد، وی زنده یاد بختیار را شریف ترین و مردمی ترین و فهمیده ترین سیاستمدار تاریخ معاصر ایران می داند و خود را ادامه دهنده راه او دانسته و تا برقراری یک حکومت سوسیال دموکرات در ایران، که خواسته و آرزوی زنده یاد بختیار بود، از پای نمی نشیند.
خبر از دستگیری تعداد زیادی از جوانان ایرانی به جُرم "توهین به مقدسات"است و هیچ خانواده ای نمی تواند با کسی مصاحبه کند. تا به امروز تنها یاشار خامنه خبر دستگیری پدرش را به رسانه ها داده است. رژیم ضد مردمی و بیگانه پرست ایران، به جنایتکاران و مزدوران ارج نهاده، و ایرانی را شکنجه و اعدام می کند.
ی مختلف اپوزوسیون اعم از افراد و گروه های شناخته شده و وبلاگ نویسان و فعالین گمنام، باید چون اعضای یک خانواده گِرد آمده و مخالفت ها و دشمنی های گذشته را به دست فراموشی بسپارند و تمامی توان و انرژی شان را نه برای دشمنی و بر علیه یکدیگر نوشتن، که برای به زیر کشیدن سید علی خامنه ای به کار ببندند.
آیا مقصر مایی نیستیم که هر دفعه چشم مان به یکی از این کودکان چرک آلود و بد لباس و ژولیده که بسته ای آدامس یا شاخه ای گل برای فروش دارند، می رسیم خود را به ندیدن می زنیم؟ نمی بینیم شان، نمی شنویم شان و راه مان را کج می کنیم تا مبادا آنان بتوانند همچون کنه به ما بچسبند و ذهن ما را آزار دهند.
نکته اینجاست که هر دو دسته نیز همواره دَم از اتحاد و برای به زیر کشیدن حکومت آخوندی می زنند و بر این باورند که باید از تمام نیروهای اپوزوسیون در راستای ضربه زدن به حکومت لرزان و از هم پاشیده سید علی استفاده کرده و سپس در فردای ایران آزاد سرنوشت مردم و آینده ایران را از طریق صندوق های رأی مشخص نماید.
دو افغانی به یک دختر بیگناه تجاوز کرده و وی را به قتل رسانده اند؛ آیا تاوان جنایت، حماقت و قصاوت قلبی آن دو نفر را باید تمامی جامعه افغانی ساکن ایران بدهند؟ مگر نه اینکه هر کس مسئول گفتار، کردار و پندار خویش است؟ چگونه می توان یک ملت را به دلیل خطای یک گروه از آنان به باد کتک و فحش و تحقیر گرفت؟
ما این اقدام ننگین حکومت ضد انسانی را شدیدن محکوم کرده و خواستار آزادی پدر آقای "یاشار خامنه" از چنگال مزدوران رژیم می باشیم و تا به خواسته نهایی مان که همانا آزادی تمامی زندانیان سیاسی - عقیدتی و رسیدن ایران مان به سکولاریسم و دموکراسی به معنای واقعی است نرسیم، از پای نخواهیم نشست.
آیا در عقب افتاده ترین قوانین جوامع انسانی نیز فردی را به جُرم نوشیدن الکل اعدام کرده و از بین می برند؟ این بربریت و توحش دادگاه های به شدت اسلامی ایران و تشنگی سیری ناپذیر قاضی های بی شرف به خون مردمان ایران زمین از کجا سرچشمه می گیرد؟
چرا ایرانیان دست کم در فضای مجازی از برقراری یک جامعه دموکرات عاجزند و سخن مخالفان خود را نمی شوند و با توهین و برچسب زدن به مخالفان، تلاش می کنند تا صدای مخالف را خفه کرده و ایشان را با ترور شخصیتی نابود کنند؟ آیا عدم توانایی ایرانیان برای برقراری یک جامعه دموکرات مجازی نتیجه اعمال رژیم اسلامی است؟
