بی توجهی رژیم ایران به بهای جان انسانها در جنگ با عراق ، نشان می دهد که این رژیم هرگز برای جان ایرانی و غیر ایرانی ارزشی قائل نیست و اگر پای کشتار و قصابی در میان باشد آمار قصابی جمهوری اسلامی از هر داعشی بیشتر است.
اگر قرار است تا انسان ها چشم ها ی شان را در برابر قوانین و دستورات ضد انسانی گروهی ببندند و لام تا کام، از بدی ها و آزار های آن اعتقاد سخن نگویند، چرا که تعداد کسانی که بدان اعتقادات باور دارند بسیار زیاد است، آن جامعه دموکراتیک نبوده و در واقع قانون حاکم بر آن جامعه، "دیکتاتوری اکثریت" می باشد
آیا انسانیت مرده است؟ ‘از انسانیت تا حیوانیت راه زیادی نیست. در حقیقت می توان با گامی کوتاه از انسانیت گذر نمود و به حیوانیت رسید. چنانکه روضه خوان مشهدی که سالیانی چند دم از انسانیت، وجدان، و شرافت می زد ناگهان به دیو سیرتی کشتارگر و خون آشام در کشورمان مبدل گشت و فرزندانی ابر جنایتکار تربیت کرد.
جشن سده یا جشن کشف آتش، یکی از یادگارهای ایران کهنمی باشد. این جشن در دهم بهمن ماه برگزار می شود که صد روز از آغاز زمستان گذشته، و یا به گفته ای ۵۰ روز و ۵۰ شب به عید نوروز باقی مانده است. علت آتش افروزی در این جشن، به دلیل آن است که گفته اند بشر در چنین روزی به آتش دست یافته و آن را کشف نموده است.
درباره محمدرضا شاه بسیاری نوشته و گفته اند، عده ای از سر بغض و کینه و دسته ای از سر عشق و محبت زیاد و به نگاشته های هیچ یک از دو گروه یاد شده نمی توان استناد کرد؛ اصولن هر وقت احساسات شخصی وارد تحلیل های سیاسی می شوند، نتیجه جستاری بی ارزش و به دور از حقیقت است.
زیر و رو کردن برگهای تاریخ کشورمان نکات مثبت و منفی چندی را به ما می آموزد که می تواند چراغ راه و راهنمای آینده ما باشد. شوربختانه انگشت گذاشتن بر روی اشتباهات و خطاهای گذشته شماری از رهبران، موجب رنجش وابستگان و طرفداران آنان شده و به ناسزاگویی و بدرفتاری نسبت به انتقاد کننده می پردازند.
نگارنده از ایرانیانی که به تماشای بازی های فوتبال، والیبال و... می روند خواهش می کند تا تحت هیچ شرایطی پرچم ننگین حکومت اسلامی را به دست نگیرند و همواره با پرچم راستین و تاریخی ایران که همانا پرچم پر افتخار شیر و خورشید است، در ورزشگاه ها، حاضر شوند.
مسلمانان تحمل هیچ انتقادی ندارند. ترور گروه بزرگ نویسندگان در ایران به خوبی نشان می دهدکه واقعه شارلی ابدو برای ما ایرانیان چندان غریبه نیست. از قتل کسروی تا پوینده و مختاری و بسیاری دیگر از نویسندگان . خوش به حال کروبی و موسوی ! اینها اگر طرفدار نداشتند همانند قتلهای زنجیره ای براحتی حذف می شدند.
